Beelden zeggen meer dan woorden

29-01-2008

 

Er was eens ……………………. Een heel  mooi kabouterdorpje.

De dwergjes woonden daar zeer gelukkig. Ze hadden het goed daar in hun kleine dorpje.

 

Ze kwamen elke zaterdag samen in hun kabouterdorpspaddestoel. Daar dronken en aten ze wat en ze vertelden er sterke verhalen aan elkaar! En zo ben ik ook aan dit verhaaltje gekomen!

 

Luister maar verder!

 

Regelmatig organiseerden de dwergjes iets gezelligs in hun Dorpspaddestoel.

Speciaal daarvoor hadden ze een bestuur gekozen. In dat bestuur zaten natuurlijk de knapste dwergjes.

Ze organiseerden biljartavonden, er werd met kerst een heerlijke maaltijd geserveerd en ook nieuwjaar werd op grootse wijze door de dwergjes gevierd.

Het meest geweldige idee van het V.D.O. bestuur (jullie raden het natuurlijk al: V.D.O. staat natuurlijk voor: Verenigde Dwergjes Organisatie), het meest geweldige idee was het organiseren van een play-back avond.

Veel dwergjes gaven zich als deelnemer op en zoals verwacht werd het een heel gezellige avond met heel veel leuke optredens.

Er was zelfs een groepje dwergjes die de, in kabouterland zo bekende, Dolly Dots nadeden.  Deze groep kreeg dan ook een geweldig applaus van het dwergjespubliek.

 

Na afloop van de optredens was het nog heel lang erg gezellig in de Dorpspaddestoel.

Er werd  tot in de late uurtjes gefeest en de dwergjes waren ook beslist niet vies van een borreltje.

Hoe dan ook het VDO bestuur kon terugzien op een bijzonder geslaagde avond. Het was gebruikelijk dat enkele bestuursleden de Dorpspaddestoel wat schoonmaakten, het licht uitdeden en op slot draaiden. Ook nu weer was dit het geval. 

Maar een dwergbestuurslid had zoveel kabouterbiertjes gedronken, dat hij zijn jasje niet kon terug vinden. Hoe hij ook zocht, het was nergens te vinden! Dat was vervelend, want het was erg koud buiten. Hij had echter geluk. Een van de dwergjes die voor Dolly Dot had gespeeld, had haar jasje vergeten en dat hing nog wel aan de kapstok. Dan maar dat modieuze damesjasje dacht ons lichtelijk beschonken dwergje. Gelukkig is het bij dwergjes ook het geval dat de ene wat groter is en de andere wat kleiner en omdat ons bestuursdwergje niet tot de grootste dwergen behoorde, paste het jasje hem prima. Nadat de dorpspaddestoel was afgesloten keerde hij terug naar zijn eigen paddestoel. Toen hij daar aankwam was de paddestoel helemaal donker.  Zijn vrouwtje was niet thuis. Zij had die avond dienst bij de bejaarde dwergjes in het oude dwergenhuis. Dat vond hij niet erg want hij had na al dat gefeest erge slaap gekregen en ook natuurlijk een beetje van de biertjes. Hij hing het Dolly Dot jasje aan de kapstok trok zijn pyjamaatje aan en viel als een blok in slaap.

Enige tijd later kwam zijn vrouwtje van haar werk terug. Ze stak de sleutel in de voordeur, deed het licht aan en…………… zag aan de kapstok het haar volslagen onbekende, maar modieuze damesjasje hangen. Zonder zich ook maar een moment te bedenken en zonder eerst zelf haar jasje uit te doen rende ze naar de slaapkamer. Woede en angst maakte zich van haar meester. Ze gooide de deur van de slaapkamer open en deed het licht aan.  Daar in hun bedje lag het dwergje heerlijk te slapen met naast zich……………………… een lege plek! Het dwergenvrouwtje slaakte een zucht van verlichting gaf het dwergje een kus en ging gauw gezellig naast hem liggen.

En zo eindigt ook dit sprookje met: “ze leefden nog lang en gelukkig”.  Maar het verhaaltje heeft nog wel een moraal  en die luidt: “Denk niet te snel het ergste van een dwergje, hoe stout hij ook kan zijn!”

En omdat ik zo dankbaar ben dat ik dit mooie sprookje hoorde, draag ik nu met veel enthousiasme de Joker over aan Erik Zijp!